Op de eerste verdieping was er inderdaad een kleine kamer met een kartonnen bordje met aan de deur het opschrift "Gebedszaal". Gelukkig was hij leeg. We gingen zitten en bleven even stil. Ik had geen idee wat er nu zou gebeuren. Toen zei de oude man plotseling: "Je kunt nu je gebed zeggen".
Ik weet niet precies wat er op dat moment in me aan de hand was. Plotseling liepen tranen over mijn gezicht zonder dat ik ze kon stoppen. Hij wachtte geduldig tot ik tot rust was gekomen en vroeg toen voorzichtig: "Wat is er mis?
Ik schudde met mijn hoofd en antwoordde: "Ik kan niet bidden. Ik weet niet wat ik moet zeggen! "Goed," zei hij, "dat is geen probleem. Laten we het dan zo doen, ik zeg een zin en je herhaalt het gewoon. In Gods ogen is het alsof het recht van je komt. Bent u het daarmee eens? Ik knikte.
En zo begon de oude man te bidden: "Heer Jezus, je ziet me hier zitten wanhopig en teneergeslagen voor je". Hij nam een pauze en ik herhaalde de zin. Toen vervolgde hij: "Je kent me beter dan ikzelf. Vergeeft u mij alstublieft dat ik u negeer en zo lang zonder u leef".
Hoe wist hij dat? Hoe dan ook, ik heb die zin herhaald! "Jezus, Ik geef mijn leven nu aan u over. Vergeef me alstublieft mijn zonden en leid me vanaf nu. Ik wil je volgen!
Een levenslange bevalling van Jezus? Maar dat was niet mijn bedoeling. Maar er was geen tijd om na te denken, want hij zei al de volgende zin: "Godzijdank hebt u mijn gebed verhoord en ik ben nu uw kind..... Amen!
Ik heb deze zin ook herhaald en mijn ogen geopend. Charles pakte mijn hand en schudde hem warm: "Gefeliciteerd! Nu ben je een kind van God!
Ik glimlachte een beetje gemarteld. Maar voordat ik iets anders kon antwoorden, stond hij op en zei: "Wacht hier! Ik wil mijn vrouw even zien. Ze draagt altijd een boek voor nieuwe bekeerlingen. Dit zal je helpen met je eerste stappen in je nieuwe leven als christen!
Een paar seconden later sloot de deur achter hem en bleef ik alleen in de kamer. Ik begon te denken. Goed, hij verraste me! Er was geen sprake van een levenslange overdracht aan Jezus in de aanloop. Maar wil ik dat echt? Opeens realiseerde ik me dat ik een beslissing moest nemen. Moet mijn overdracht van leven van toepassing zijn of niet? Ik stopte even. Wat moet ik eigenlijk verliezen? Ik was toch van plan om de Bijbel te bestuderen en misschien mijn leven daarna aan Jezus te geven. Dus waarom niet meteen? En toen nam ik mijn beslissing: De overdracht van het leven zal van mijn kant!
Onmiddellijk voelde ik een grote innerlijke opluchting en op hetzelfde moment wist ik dat ik de juiste beslissing had genomen. Ik herinnerde me de woorden van de vrouw in de boekhandel: "De Heer komt binnenkort! En opeens begreep ik het. De Heer, die zijn komst daar had aangekondigd, was er net geweest en had me geroepen om hem te volgen.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen