Mijn verhaal begint begin 1985, toen ik 27 was en van buitenaf leefde, niet slecht. Ik woonde in een klein gemeubileerd appartement aan de rand van Düsseldorf en mijn studie gaf me veel vrije tijd. Maar ik voelde me ongelukkig zonder dat ik het precies kon motiveren. Maar ook hier kan teleurstelling een rol hebben gespeeld.
Eén manier, waarop ik veel tijd, energie en hoop had gestoken, was ten einde gekomen. Ik had een aantal jaren behoorlijk intensief en met enig succes geschaakt.
Soms heb ik er zelfs serieus over nagedacht om van mijn hobby een beroep te maken. Maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat het waarschijnlijk niet genoeg was. Het ontbrak mij gewoon aan de nodige toewijding en discipline.
Met dit inzicht verminderde mijn motivatie sterk en volgde een sportieve neerwaartse spiraal, die uiteindelijk leidde tot mijn verzaking aan het toernooischaak.
Ik voelde me leeg en uitgebrand. Waar gaan we vandaan? Was het leven zelf niet helemaal zinloos, waren het twee vragen waarop ik geen antwoord had.
Dus besloot ik wat vrije tijd te nemen en even met pensioen te gaan om te lezen en na te denken. Misschien zou ik antwoorden vinden die een gelukkig en zinvol leven in de toekomst mogelijk maken.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen