Rond 23.00 uur passeerde ik de "Griek", waar ik een paar uur eerder met Jürgen dineerde. Het was nog open en dus stopte ik even om een fles mineraalwater te halen.
Toen ik weer uit de snackbar kwam en op weg ging naar mijn fiets, vielen mijn ogen toevallig in een auto die langs de kant van de weg stond. Ik viel even en stapte toen wat dichter bij de auto.
Echt! Iemand lag met zijn hoofd op het stuur. Het leek een jonge man in vorm en haar. Wat is hem overkomen? Was hij bewusteloos, dood of sliep hij? Ik was even onbeslist wat ik moest doen. Toen klopte ik op het zijraam.
Er gebeurde niets! Nu maakte ik me een beetje zorgen. Denk je dat ik hulp moet krijgen? Ik klopte wat energieker aan het raam. Langzaam bewoog mijn hoofd zich van het stuur af en kort daarna keek ik, zoals ik al vermoedde, in het slaperige gezicht van een jongeman. Ik gaf hem een handsignaal om het zijraam naar beneden te rollen. En dan, wat er ook gebeurd is.
"Goed," vroeg ik. Hij keek me onbegrijpelijk aan. En pas nu merkte ik zijn glazige ogen. "Je lag hier met je hoofd op het stuur," vervolgde ik, "dus ik wilde er zeker van zijn dat alles in orde was met je. Langzaam leek het hem te dagen waar hij was en wat er aan de hand was. "Ja, goed," antwoordde hij met een zware stem. "Drinken... was moe. Opgetogen antwoordde ik: "Nou, dan ben ik gerustgesteld. Terug naar de slaap". Toen draaide ik me om en ging verder op mijn weg.
Ik was net op mijn fiets toen er plotseling een motor achter me werd gestart. Moet hij echt zo gek zijn en...? Ik draaide me abrupt om en kon mijn ogen niet geloven! De auto ging stapvoets vooruit!
"Verdorven alcohol", vervloekte ik en gaf hem sterke signalen om te stoppen. Hij stopte eigenlijk en keek me aan terwijl ik weer aan het zijraam stond, vragend met glazige ogen. "Ja, wat... is... nog steeds?
Ik trok mezelf bij elkaar en antwoordde zo vriendelijk mogelijk: "Je kunt niet met de auto in je conditie rijden! Hij keek me onbegrijpelijk aan: "En... waarom niet?
Nu scheurde mijn geduld: "Waarom niet? Man, je bent helemaal dronken! "In jouw toestand kun je niet eens de volgende bocht maken! En iets rustiger voegde ik eraan toe: "Kom op, doe niets doms! Trek de auto terug naar de rand!
Hij keek me aan: "Oké! ... Ik rijd niet ...". Ik zuchtte opgelucht: "Geloof me, het is beter op deze manier! Hij knikte en leek even te denken. Een glimlach vliegt dan over zijn gezicht: "Maar u... u bent nuchter. ... u kunt rijden mij!
Langzaam begon de zaak te vervelen. Ik dacht alleen maar. "Nee, antwoordde ik, dat kan ik niet! Ik ben uit de praktijk en ik ken uw auto niet! Hij dacht even. "Oké, maar dan... moet je met me in de auto zitten... en met me praten..." slurred hij met een zware tong. Toen grinnikt hij: "Anders rijd ik! Het is uw keuze!
Ik stond even besluiteloos naast zijn auto en zocht een uitweg. Toen zuchtte ik in berusting. Wat kan ik nog meer doen dan zijn "uitnodiging" aannemen? Langzaam liep ik over naar de overkant. Ik opende de deur en ging in de bijrijdersstoel zitten.
Ondertussen was het al na middernacht en sliep de jongeman naast me weer. Maar daarvoor had hij me het verhaal van zijn avond verteld. Hij was met vrienden naar een thuiswedstrijd van Fortuna Düsseldorf geweest en zij hadden hem veel alcohol geschonken.
Na de wedstrijd ging hij naar zijn vriendin, maar er was een ruzie geweest. Het escaleerde zoveel dat ze hem eruit schopte. Daarna was hij weer in zijn auto gaan zitten en naar huis gereden. Halverwege de weg was hij zo moe geworden dat hij naar de kant van de weg was gereden en geparkeerd. Daar had hij geslapen tot ik op het raam klopte.
"Er is altijd een gevecht om boossen. Zij kan het niet verdragen," hij zei. En helaas toegevoegd: "Ik ben bang dat dit voor altijd het einde van alles is! Daarna stortte hij over het stuur in en viel weer in slaap.
Stil zat ik naast hem en luisterde naar zijn adem. Ik wilde er zeker van zijn dat hij in slaap was. Toen opende ik de deur voorzichtig. Maak gewoon geen lawaai!
Ik was al halverwege uit de auto toen er plotseling een flits de lucht oplicht. Een bliksemstraal volgde en op het volgende moment begon het te regenen. "Damn!" nam het. ""Dit kan niet gebeuren!" Net toen ik uit deze onaangename situatie wilde geraken, brak er een onweer uit. Ik trok snel mijn benen terug in de auto en sloot de deur weer.
Ik was tegelijkertijd boos en bang. Heeft alles vandaag tegen mij samengespannen? Werd dit nog allemaal met de juiste dingen gedaan? Een vreemde gedachte kwam in mijn gedachten: Misschien is dit geen toeval!
Terwijl de storm naar buiten bleef woeden, ging ik op mijn stoel zitten en liet mijn gedachten los. Er was de afgelopen twaalf uur zoveel gebeurd. De aankondiging van Jürgens naderende dood, mijn aankoop van de Bijbel, het gesprek met de jongeman uit Constanz..., en nu ook dit absurde verhaal met deze dronken geluksvogel.
Is er misschien een diepere betekenis achter dit alles? Maar zo ja, welke? Gefrustreerd staarde ik de regen in.
Ik had lang gewacht op het einde van de regen toen ik een blauwe poster op een reclamezuil zag. Het hing ongeveer twee meter van me vandaan en was het enige affiche op de kolom. Zelfs één woord was duidelijk leesbaar in de duisternis. In het midden stond het woord Paulus in grote letters.
Ik zou er waarschijnlijk niet veel langer over hebben nagedacht. Maar gezien de laatste twaalf uur begonnen mijn gedachten weer te bewegen: Paulus... De bekering van Saul tot Paulus.
Fragmentarisch begon ik me het verhaal van de apostel Paulus te herinneren, zoals ik het in mijn jeugd had geleerd.
Saul was een vrome Jood, een Farizeeër, en had de eerste christenen vervolgd. Maar op de weg van Jeruzalem naar Damascus verscheen Jezus hem in een licht en zei tot hem: "Saul, Saul, waarom vervolgt u Mij? En toen had Saul zich bekeerd tot het geloof in Jezus en was hij een beroemde christelijke missionaris geworden onder de naam Paulus.
Vreemd, dacht ik, nu zit ik hier midden in de nacht in een vreemde auto voor zo'n affiche! En dit kort na een gesprek waarin het rond een bekering tot Jezus was gegaan. Zou dit toeval kunnen zijn?
Ik herinner me het gebed van de jongeman uit Constante: "Jezus, toon hem alstublieft dat u werkelijk de Heer bent en laat hem u vinden! Was er misschien een verband tussen dit gebed en het affiche?
De jongeman naast me begon te bewegen en stak zijn hoofd uit het stuur. Even staarde hij me geïrriteerd aan. Maar toen leek zijn geheugen terug te komen. "Nou," zei ik, "is het beter? Hij glimlachte een beetje gemarteld: "Ja, ik voel me beter! Heb ik je veel onzin verteld? "Nee, nee", antwoordde ik, "Maak je geen zorgen! "Oké," zei hij, "hier gaan we!" en draaide de contactsleutel om.
"Weet je het zeker, vroeg ik. "Ja, antwoordde hij. "Het is in orde. Waar woont u? Ik zal je naar huis rijden!
Buiten hebben we voor de regen op de weg en op de motorkap getaxeerd. Het einde was nog niet in zicht. "Nou," zei ik, "Laten we aan de slag gaan! Ik kwam veilig thuis en viel al snel uitgeput in slaap.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen