Na die avond met Michael veranderde mijn interesse en het dagelijks leven aanzienlijk. Ik begon intensief astrologie en tarot te studeren, zowel theoretisch als praktisch. Ik bleef in contact met Michael, die me wat tips gaf en me esoterisch leesmateriaal gaf.
De overgang tussen interesse en overtuiging is vaak vloeiend. En zo was het in mijn geval. Na een tijdje was ik grotendeels overtuigd van de juistheid van esoterische dingen en begon ik anderen erover te vertellen.
Ze waren meestal verbaasd over mijn enthousiasme, maar werden er niet door "geïnfecteerd". Het kon me echter niet schelen, want ik dacht dat ik achter de mysteries van het leven was gekomen. Een nieuwe, veelbelovende weg naar de toekomst had zich voor mij onverwacht geopend.
Als ik toen had geweten waar deze weg naar toe zou leiden, zou ik mijn bezetting met die esoterische dingen onmiddellijk hebben gestaakt. Het lot ging dus in de richting van een fatale afgrond.
In deze tijd vond een bezoek plaats aan Elke en Peter, een jong echtpaar. Ik had ze het jaar daarvoor al ontmoet op een schaaktoernooi en was al een paar keer door hen uitgenodigd. Misschien had ik een bezoek door inertie of om andere redenen keer op keer uitgesteld. Maar nu, aan het begin van de lente, stapte ik op de fiets en reed naar het andere eind van de stad.
Ik had geluk, want Elke was thuis en verwelkomde me blij met de woorden: "Dit is een verrassing! Kom binnen! Petrus zal binnenkort thuis zijn". Toen hij even later aankwam, brachten we samen een leuke en interessante avond door. Een avond die voorbij vloog en waarop vluchtige bekenden vrienden werden!
Natuurlijk was ik op een gegeven moment ook begonnen te vertellen over mijn bezigheid met esoterische dingen en had ik andere reacties. Terwijl de rustige en voorzichtige Peter een beetje terughoudend was, leek de levendige Elke erg geïnteresseerd. Plotseling zei ze: "Blijf je hier overnachten? Je kon in de woonkamer op de bank slapen! Ik keek Petrus aan, die instemmend knikte. Ik knikte ook en zei: "Ja, dat zou ik graag willen! "Geweldig," zei Elke, "want dan kan ik je later iets laten zien dat je zeker zal interesseren! En ze glimlachte me heel mysterieus aan!
Rond 23.00 uur ging Peter met pensioen omdat hij de volgende ochtend vroeg op moest staan. Elke en ik verbleven in de woonkamer, omdat ze me "iets" wilde laten zien. Ik had echt geen idee wat het was.
Elke stond op, ging naar de woonkamerkast en nam een groot vel papier en een kleine tafel. Vervolgens spreidde ze de boog uit op de eettafel en legde het tafeltje er bovenop. Glimlachend, lokt ze me over. Ik stond op en ging naar haar toe. Wat zou er nu gebeuren?
Toen we even later aan de eettafel naast elkaar zaten, zag ik "dat er met het puntje naar beneden een licht uitstulpende potloodstomp aan één been van het tafeltje was bevestigd. "En," zei ik, "wat gebeurt er nu? Ze lacht en zegt: "Hoe zou je je voelen als we contact zouden opnemen met mijn overleden oom?
Ik denk dat ik op dit moment niet bepaald mijn helderste gezicht maak. Ongelovig en uitgerekt vroeg ik: "Neem contact op met uw overleden oom? U wilt dat dit werkt? Ze lacht weer: "Ja, dat weet ik zeker! U zult versteld staan! Dus, zit je erin? Mijn nieuwsgierigheid was sterker dan mijn scepticisme en daarom knikte ik: "Ik zit erin. "Goed," zei ze, "dan laten we beginnen!
Een half uur later was ik rijker aan een vreemde ervaring. Na enkele oproepen van de "oom" was het tafeltje plotseling in beweging gekomen en waren op het vel papier twee goed leesbare woorden zichtbaar geworden: Hallo_Elke!
"Hij is hier," had Elke toegejuicht. "Zie je, ik heb het je verteld! En nu is er een levendig vraag- en antwoordspel tussen Elke en haar "oom". Elke vraag werd in de zaal gesteld en kreeg een redelijk en begrijpelijk antwoord aan de hand van het tafeltje op het papieren blad.
Gedurende de hele tijd zat ik gefascineerd naast haar en volgde deze vreemde gebeurtenis. Er is hier namelijk iets gebeurd dat uiteraard niet verenigbaar is met de normale natuurwetten. Het was niet de bedoeling dat het zou werken.
Toen we eindelijk klaar waren met de "ontmoeting", glimlachte Elke me triomfantelijk toe: "En,... wat zeg je nu? Wat had ik kunnen zeggen? De feiten spraken voor zich. Ik glimlachte terug en zei waarderend: "Heel verbazingwekkend! Je hebt echt deze verrassing gemaakt!
Ik was echt diep onder de indruk en had het gevoel dat ik iets echt "bijzonders" had meegemaakt. We hadden korte tijd ervaren dat de grenzen van onze driedimensionale wereld konden worden overschreden.
Hoe had ik op dat moment kunnen raden dat ik net weer een gigantische stap in de richting van een verschrikkelijke afgrond had gezet!
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen