Ongeveer een week later, in tegenstelling tot mijn andere gewoontes, was ik te voet zonder fiets. Ik was nog niet te ver van mijn appartement verhuisd toen ik langs een klein "heksenhuis" kwam. Het had al meerdere malen eerder mijn interesse gewekt in het passeren.
Ik stopte bij de tuinpoort, keek door de licht begroeide voortuin naar het huisje met het licht scheve dak. Een zwarte kat keek me vragend aan, draaide zich om en verdween vervolgens onder een grote conifeer.
Ik stond op het punt om opnieuw te beginnen toen ik het kleine naamplaatje op het hek zag: M.Borke. Ik viel, omdat ik een paar jaar eerder had deelgenomen aan een universitair kampioenschap schaken met een Michael Borke. Woont hij hier misschien? Dat zou een ding zijn! We zijn al bijna een jaar "buren" zonder dat we het merken.
Ik stond op het punt om op de belknop te drukken als er opeens zorgen op me afkwamen: Misschien woont hier toch iemand anders. Dat zou een beetje gênant zijn! Ik besloot het aan het toeval over te laten. Als hij hier echt woonde, kwamen we elkaar vroeg of laat tegen. Ik keek nog eens naar het huisje en ging daarna verder op weg.
Een week later, op een regenachtige winterdag, stapte ik in de bus naar het stadscentrum. Zoals het toeval - of het lot - het zou hebben, stapte Michael Borke bij de volgende stop binnen zonder me te merken. Pas toen ik opkwam en naar hem toe ging, herkende hij me. Hij leek erg verbaasd over onze reünie en vertelde me dat hij normaal gesproken altijd op zijn fiets zou fietsen. "Dit is een absolute uitzondering. Mijn fiets is kapot en ik moet naar de stad voor een reserveonderdeel". "Ja," antwoordde ik, "Ik ben eigenlijk een overtuigd fietser. Maar in dit vuile weer had ik gewoon geen zin om op de fiets te fietsen!
Blijkt dat hij eigenlijk in dat heksenhuisje woonde. Toen ik hem vertelde dat we bijna buren waren, zei hij spontaan: "Nou, dan wordt het tijd dat je me komt bezoeken! "Ga met je om," zei ik, "Ik zal je binnenkort zien!
We spraken erover en dat voor een tijdje en toen mijn bestemming werd bereikt. Toen ik naar de uitgang ging, schreeuwde hij me achterna: "Maar vergeet het bezoek niet. U bent altijd welkom!
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen