In regelmatig contact met de "familieleden".

In tegenstelling tot Manuel had ik tot nu toe geen angst gevoeld in mijn drie "sessies". Ik was gewoon blij dat ik weer in contact was met mijn overleden "familieleden". Ik was immers gewoon met hen in gesprek over een gelukkige tijd van mijn leven.
   En dus ging ik alleen door met mijn sessies. Bijna elke dag nam ik het tafeltje uit de kast en legde het op een nieuw vel papier. Telkens namen de 'familieleden' contact met me op, waarbij 'oom Willi' meestal mijn contactpersoon was. Hoe dan ook, de eerste zin was bijna altijd: Willi_greet_you
    Na een tijdje waren deze sessies een heel 'normaal' deel van mijn leven geworden. De manier waarop je dagelijks telefoneert met iemand in het buitenland. Net als Elke en haar 'oom' was het bij mij meestal zo dat ik vragen stelde en 'Oom Willi' antwoordde. 
    Een van mijn eerste vragen was: "Wat doen jullie daarboven?  Ik weet niet waarom ik een persoon "op de bovenverdieping" aannam. Hoe dan ook, ik richtte mijn vragen meestal op het plafond. Het antwoord was enigszins verrassend: "We wachten hier op_onze volgende reïncarnatie
 en zorg voor jou en je ouders!
Ik begon ze zelfs steeds meer te vertrouwen. Hoe had ik kunnen weten wie "zij" werkelijk waren en wat "zij" deden. En waar een verschrikkelijke afgrond waar ik naar toe ging.
   
Toen ik Elke vertelde over mijn contact met mijn overleden "familieleden", was ze natuurlijk erg enthousiast: "Dat is geweldig! "We zouden meteen een vergadering kunnen houden. En dan, wat er ook gebeurd is.
   Natuurlijk vertelde ik ook Michael, de esoterische, over mijn ervaring. Hij zweeg even en zei toen:'Ja, ik heb van zulke dingen gehoord. Maar dit is niet mijn manier! En dat was voor hem het einde van de zaak.
Ik bleef gereserveerd voor anderen. Ik bleef praten over mijn esoterische activiteiten, maar meestal sprak ik niet over de sessies.

In dit verband wil ik een kleine uitzondering noemen. Toen ik eens een ontmoeting wilde hebben met Jürgen, een goede vriend en belijdend atheïst, werkte de zaak niet tot mijn grote verrassing. Het tafeltje bewoog nauwelijks!                                          
   Toen ik de 'familieleden' er later naar vroeg, antwoordden ze heel kort: "We willen niet dat je ons voor ons vertelt dat je ons gezien hebt. Nog een telefoontje!
    Ik was nogal verbaasd en een beetje geïrriteerd, maar ik vroeg het niet. "Zij" zou hun redenen hebben! Vanaf dat moment hield ik mijn sessies alleen!