Een paar weken later zat ik zaterdagavond alleen thuis. Ik verveelde me en wilde geen nieuwe sessie met mijn "familieleden". Dus reed ik met de fiets naar de oude binnenstad van Düsseldorf, ook wel bekend als "de langste bar ter wereld".
Eigenlijk vond ik dit café niet zo leuk, maar ik hoopte een beetje afleiding en afleiding te vinden. En zo liep ik een beetje doelloos door de steegjes van de oude stad tot ik me verveelde. Op proef ben ik een discotheek binnengegaan.
Ik had me niet echt van binnen georiënteerd toen een duidelijk dronken jongeman me met woorden begon uit te lokken en - toen ik hem negeerde - zelfs gewelddadig wilde worden. Gelukkig kon zijn vriendin hem op het laatste moment kalmeren en tegenhouden, anders was een stevig argument onvermijdelijk geweest.
Daarna kwam mijn behoefte aan verdere "ervaringen" aan bod. Ik verliet de discotheek en ging naar huis.
Toen ik door een slecht verlicht park reed en een meertje passeerde, hoorde ik opeens een klagende stem: "Ik wil niet meer leven! Ik zal mezelf vermoorden! Een beetje geïrriteerd stopte ik en keek om me heen. Direct aan de rand van het meer stond een jongeman. Aangezien er niemand anders te zien moest zijn, moeten de woorden van hem komen. Ik twijfelde even, maar toen hij weer begon te klagen en zijn zelfmoord aankondigde, ging ik naar hem toe. "Hallo, zei ik tegen hem, waarom wil je jezelf doden?
De jongeman werd Frank genoemd en was duidelijk geestelijk ziek. Het was moeilijk voor mij om te beoordelen of hij zichzelf echt wilde vermoorden of dat dit alleen maar een zwendel was om aandacht te krijgen. Voor de zekerheid stelde ik voor dat hij het park met mij zou verlaten en me een stukje zou vergezellen. Hij was het daarmee eens en bleek vervolgens een zeer aangename gesprekspartner. Toch hoopte ik hem weer kwijt te raken.
We liepen door een grote straat in het centrum van de stad toen hij plotseling stopte voor een groter gebouw en me vroeg: "Heb je zin in een kop thee? Een beetje geïrriteerd stopte ik ook en vroeg: "Waar, daar? Hij knikte. "Op zaterdagavonden hebben Jezus-freaks hier een open avond. Daarna staat er meestal thee en koekjes in de theekamer. Je kunt heel goed met ze praten!
Nu zag ik het opschrift JESUS-HAUS op de muur van het huis. Ik herinnerde me dat ik dit al eerder had gemerkt toen ik langsreed en ik me toen afvroeg of een sekte hier zijn kwartieren had. "Maar het is vrij laat, dacht ik. Maar hij stond al voor de deur en opende de deur: "Ziet u, hij staat nog open!
Plotseling realiseerde ik me de gouden kans. Ik slingerde op mijn fiets en riep tot hem: "Ik moet gaan, Frank! Veel plezier met de Jesusfreaks! En met deze woorden stapte ik op de pedalen. "Wacht, wacht! Ik kom met me mee' hoorde ik hem naar me toe roepen. Maar ik bleef rijden zonder terug te kijken.
Al snel was ik deze episode weer vergeten, niet wetende hoe belangrijk het nog steeds voor mij moest zijn.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen