De ontmoeting met Michael had me zelfverzekerd gemaakt. Er leek hier iets in de pijplijn te zitten, maar ik kon nog niet zeggen waar het naartoe zou leiden. Een paar dagen later, vroeg in de avond, vertrok ik naar het "heksenhuis". En ik had geluk, want Michael was eigenlijk thuis.
Gevraagd door hem in het appartement, kon ik niet weerstaan aan een bepaalde verrassing. In een grote woonkamer met geïntegreerde keuken was er alleen een tafel, een fauteuil en een stoel, een aantal boekenkasten en een oude steenkoolfornuis, die niet eens branden.
Hij leek te hebben gemerkt dat ik de kachel bekeek, want hij begon zichzelf meteen te rechtvaardigen: "Ik moet een beetje sparen. De kachel gaat alleen aan als het buiten echt koud is." Een beetje geïrriteerd vroeg ik hem: "Maar het is winter! Bevries je nooit?
O," antwoordde hij heel kalm, "als het echt koud is, trok ik gewoon een tweede trui aan. En bovendien is er mijn bed boven waar ik kan gaan liggen als ik dat nodig heb." Toen keek hij me met een blik aan en plotseling lachte hij: "Maak je geen zorgen, je zult het vanavond niet koud hebben. Binnen een minuut start ik de kachel!
Even later zaten we met een kopje kruidenthee bij de nu brandende oven. Michael had me de comfortabele stoel nagelaten en op de stoel tegenover. Michael glimlachte en zei toen: "Nou, vertel het me dan! Hoe bent u de afgelopen jaren geweest? Ik zat terug in de stoel en begon door mijn herinneringen te rommelen.
Ik vertelde hem over mijn successen op het gebied van schaken, een mislukte liefdesaffaire, een beetje van mijn vrij onbeminde studies. Tot slot zei ik: "Als ik eerlijk ben, weet ik op dit moment niet wat ik moet doen! Daarna hebben we allebei even stilgezeten.
Voordat het ontstane stilzwijgen te gênant kon worden, bereikte ik mijn beker en zei: "En hoe ben je dat geweest? Vertel me erover! Toen nam ik een sterk slokje en leunde weer achterover in de stoel. "Ja," zei hij, "je hebt een beetje van mijn leven gezien. En dat is geen toeval, maar een bewuste keuze. Voor mij is het spirituele belangrijker dan het materiële! Ik keek hem verbaasd aan: "Wat bedoel je?
Na nog een half uur begreep ik halverwege zijn spirituele concept van het leven. Het was gebaseerd op de veronderstelling dat de mens in de eerste plaats een geestelijk wezen (ziel) was en dat het lichaam slechts zijn woning was. En die ziel zou steeds weer in nieuwe lichamen geboren worden. "De Boeddhisten noemen dit reïncarnatie of wedergeboorte!
"Ja, en hoe lang gaan de wedergeboorten duren", vroeg ik een beetje sceptisch. "Verlichting! Wanneer de ziel zich tot in de perfectie heeft ontwikkeld, volgt verlichting. "En dan word je niet meer herboren, maar kom je in nirwana terecht! Hij glimlachte: "Maar dat kan tijd kosten! Soms enkele duizenden incarnaties! De weg is het doel!
Natuurlijk klonk het allemaal behoorlijk avontuurlijk. Maar waarom niet? In ieder geval een aangenamer idee dan dat na de aardse dood alles voorbij is. Hij vervolgde: "Ik concentreer me vooral op mijn spirituele ontwikkeling, vandaar mijn ascetische manier van leven. Ik wil me niet teveel laten afleiden door materiële dingen!
"Ben jij boeddhist", vroeg ik hem. Hij dacht kort na en antwoordde toen: "Nee, niet echt. Ik zou mezelf liever esoterisch noemen. Ik keek hem opnieuw met verbazing aan. "Een esoterisch? Wat is de hel dit?
"Esotericisme", zei hij, "is geheime kennis. Dus een esoterisch is iemand die geheime kennis heeft." En toen vertelde hij me over zijn bezetting met astrologie en tarot kaarten. En dat nu het "Watermantijdperk" (New Age) was begonnen en het was voorbestemd dat de belangstelling voor esoterische dingen over het algemeen zou toenemen.
Natuurlijk begreep ik niet alles wat hij me die avond vertelde. Maar mijn nieuwsgierigheid en interesse werd gewekt. Zou het niet zo kunnen zijn dat de sterren ons inborst en ons lot beïnvloedden? En kun je misschien vertrouwen op het advies van de tarot kaarten over levenskwesties en beslissingen? En waarom zouden we geen zielen zijn die steeds weer in andere lichamen geboren werden en zich opnieuw moesten bewijzen?
Toen ik na middernacht afscheid nam van Michael en op weg ging naar huis, voelde ik een nieuwe hoop in me. Was dit het toeval waar ik heimelijk op had gewacht? Ik keek omhoog in de sterrenhemel. Zou het echt zo kunnen zijn dat ons lot daar door bepaald en beïnvloed werd?
Ik wist het niet. Maar onverwacht ging er een "nieuwe deur" open en ik was vastbesloten er doorheen te gaan. Het leek de moeite waard om te proberen. Hoe had ik kunnen weten dat ik in een vicieuze val was gelopen?
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen